Κόμιξ
Υπήρχε ένα ενδεχόμενο,μικρό και μετέωρο, να τον συναντήσω στη διάρκεια του ταξιδιού μας.Οι άνθρωποι συνήθως βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις για να αιτιολογήσουν το αναπάντεχο σμίξιμο δύο ανθρώπων:παιχνίδι της μοίρας,απλή σύμπτωση,διακαής επιθυμία και συνωμοσίες τού σύμπαντος.Εφόσον όλες περιγράφουν παντί τρόπω την πιθανότητα να συμβεί,όδευα εκ προοιμίου στην αποτυχία μιας και ήταν μάλλον αδύνατο να ανταμώσουμε.
Αυτός ερχόταν στην Αθήνα ενώ εγώ επέστρεφα σε μια εποχή διαφορετική,τότε που η στιγμή δεν προσπαθούσε επί ματαίω να βρει τη θέση της στον κόσμο.Όταν έφτασε στον προορισμό του,ήμουν περίπου δέκα,σε μια ηλικία όπου ζούσα μόνο για το ποδόσφαιρο,σε ένα σύμπαν που δεν διέφερε από αυτό του Μπεν Λήπερ,του τερματοφύλακα γιατρού,σε αντίθεση με τον βυρωνικό κόσμο τής Πάττυ,μέσα στον οποίο κατοικούσαν μαζί με τις bibi-bo κούκλες τους οι συμμαθήτριές μου.
Παραδόξως αυτός έμοιαζε να συμφωνεί με εκείνες:Είχε κατέβει στην πρωτεύουσα,δίχως να το σκεφτεί,για ένα κορίτσι.Μπήκε στο λεωφορείο μαζί της μόνο και μόνο για να της μιλήσει.Σε όλη όμως τη διαδρομή δεν έβγαλε άχνα,ανθούσε νωχελικά σε πλαστικά καθίσματα.Δεν είχε άλλους συγγενείς εδώ και έτσι ο δρόμος και η ανάγκη τον έφεραν έξω από την πόρτα μας.
Δεν υπάρχει συνταγογραφία για τον πυρετό στο βλέμμα,μη λυπάσαι,μην κλαις για ό,τι έγινε χθες λέει ένα ωραίο τραγούδι,είναι όμως το μέλλον και το φάσμα τού αοράτου αυτά που σε τσακίζουν.Η μάννα μου κατάλαβε την αγωνία του,τον καθησύχασε και τον συμβούλεψε να καθίσει δίπλα στη νεαρή κοπέλα στο ταξίδι της επιστροφής για να τη γνωρίσει.Ενώ εγώ και ο δίδυμος αδερφός μου βλέπαμε το "Γκαλάκτικα" στην ασπρόμαυρη TV,αυτός έφευγε παίρνοντας μαζί του τα λόγια της.Η ζωή του ήταν για λίγο και πάλι έγχρωμη.
Πέρασε καιρός,η γενιά μου ανδρώθηκε πλέον και παραδόθηκε στη σύγχυση,το κορίτσι της ιστορίας έμεινε τελικά στο πλάι του για πολλά χρόνια,χαρίζοντάς του τέσσερα παιδιά.
Προσφάτως,επισκέφτηκε ξανά τη μικρή μας πόλη,όχι για να διαπιστώσει το τέλος της αλλά για να παραβρεθεί στον γάμο τού αδερφού μου.Τα αντιβιοτικά της συνήθειας τον είχαν θεραπεύσει όπως και τόσους άλλους.Οι οντολογίες του έρωτα και οι αναρίθμητες ερμηνείες της αγάπης ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα της φθοράς,ο ίδιος είχε ριχτεί στο πηγάδι της ποδοσφαιρικής τηλοψίας και του στοιχήματος,κόβοντας στη συνέχεια το σχοινί.
Στη γαμήλια δεξίωση παρακολουθούσε τους νιόπαντρους καθώς χόρευαν,περικυκλωμένοι από άλλα νέα ζευγάρια.Αποτελούσαν άραγε όλοι αυτοί μια προβολή του στο μέλλον,μια νομοτελειακή απεικόνιση ή υπήρχε μέσα τους το σπέρμα της ανατροπής;Θα στοιχημάτιζε με ευχαρίστηση επ'αυτού,αν ήταν καλές οι αποδόσεις.
Αφού εξαντλήσαμε το ευχολόγιο για τη ευτυχία των νεονύμφων,τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά τα ποτήρια μας.Το αλκοόλ μού δώρισε τη φενάκη,τη συμβολική φυγή μου από το τελευταίο,πανομοιότυπο και μελαγχολικό καρέ των ιστοριών του Λούκυ Λουκ ενώ αυτός συνέχιζε να τους κοιτάζει με το μπουχτισμένο,το γεμάτο απάθεια και κυνισμό,βλέμμα του Γκάρφιλντ.
Αυτός ερχόταν στην Αθήνα ενώ εγώ επέστρεφα σε μια εποχή διαφορετική,τότε που η στιγμή δεν προσπαθούσε επί ματαίω να βρει τη θέση της στον κόσμο.Όταν έφτασε στον προορισμό του,ήμουν περίπου δέκα,σε μια ηλικία όπου ζούσα μόνο για το ποδόσφαιρο,σε ένα σύμπαν που δεν διέφερε από αυτό του Μπεν Λήπερ,του τερματοφύλακα γιατρού,σε αντίθεση με τον βυρωνικό κόσμο τής Πάττυ,μέσα στον οποίο κατοικούσαν μαζί με τις bibi-bo κούκλες τους οι συμμαθήτριές μου.
Παραδόξως αυτός έμοιαζε να συμφωνεί με εκείνες:Είχε κατέβει στην πρωτεύουσα,δίχως να το σκεφτεί,για ένα κορίτσι.Μπήκε στο λεωφορείο μαζί της μόνο και μόνο για να της μιλήσει.Σε όλη όμως τη διαδρομή δεν έβγαλε άχνα,ανθούσε νωχελικά σε πλαστικά καθίσματα.Δεν είχε άλλους συγγενείς εδώ και έτσι ο δρόμος και η ανάγκη τον έφεραν έξω από την πόρτα μας.
Δεν υπάρχει συνταγογραφία για τον πυρετό στο βλέμμα,μη λυπάσαι,μην κλαις για ό,τι έγινε χθες λέει ένα ωραίο τραγούδι,είναι όμως το μέλλον και το φάσμα τού αοράτου αυτά που σε τσακίζουν.Η μάννα μου κατάλαβε την αγωνία του,τον καθησύχασε και τον συμβούλεψε να καθίσει δίπλα στη νεαρή κοπέλα στο ταξίδι της επιστροφής για να τη γνωρίσει.Ενώ εγώ και ο δίδυμος αδερφός μου βλέπαμε το "Γκαλάκτικα" στην ασπρόμαυρη TV,αυτός έφευγε παίρνοντας μαζί του τα λόγια της.Η ζωή του ήταν για λίγο και πάλι έγχρωμη.
Πέρασε καιρός,η γενιά μου ανδρώθηκε πλέον και παραδόθηκε στη σύγχυση,το κορίτσι της ιστορίας έμεινε τελικά στο πλάι του για πολλά χρόνια,χαρίζοντάς του τέσσερα παιδιά.
Προσφάτως,επισκέφτηκε ξανά τη μικρή μας πόλη,όχι για να διαπιστώσει το τέλος της αλλά για να παραβρεθεί στον γάμο τού αδερφού μου.Τα αντιβιοτικά της συνήθειας τον είχαν θεραπεύσει όπως και τόσους άλλους.Οι οντολογίες του έρωτα και οι αναρίθμητες ερμηνείες της αγάπης ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα της φθοράς,ο ίδιος είχε ριχτεί στο πηγάδι της ποδοσφαιρικής τηλοψίας και του στοιχήματος,κόβοντας στη συνέχεια το σχοινί.
Στη γαμήλια δεξίωση παρακολουθούσε τους νιόπαντρους καθώς χόρευαν,περικυκλωμένοι από άλλα νέα ζευγάρια.Αποτελούσαν άραγε όλοι αυτοί μια προβολή του στο μέλλον,μια νομοτελειακή απεικόνιση ή υπήρχε μέσα τους το σπέρμα της ανατροπής;Θα στοιχημάτιζε με ευχαρίστηση επ'αυτού,αν ήταν καλές οι αποδόσεις.
Αφού εξαντλήσαμε το ευχολόγιο για τη ευτυχία των νεονύμφων,τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά τα ποτήρια μας.Το αλκοόλ μού δώρισε τη φενάκη,τη συμβολική φυγή μου από το τελευταίο,πανομοιότυπο και μελαγχολικό καρέ των ιστοριών του Λούκυ Λουκ ενώ αυτός συνέχιζε να τους κοιτάζει με το μπουχτισμένο,το γεμάτο απάθεια και κυνισμό,βλέμμα του Γκάρφιλντ.
posted by still ill @ 4:04 PM
4 Comments:
ίσως όλα να έμοιαζαν και αστεία αν δεν είμασταν και εμείς μέρος του σκηνικού
Καλημέρα ..
Άρα δεν μπορούμε να γελάσουμε με τον εαυτό μας;Έστω και με έναν χαιρέκακο αυτοσαρκασμό.
Καλημέρα houli_v.
Νομίζω ότι σε διαβάζω για πρώτη φορά ή για άλλη μια φορά, κανείς δεν ξέρει, καθώς ο χρόνος κάνει τα δικά του εντός μας.
Σε τούτο το κείμενο χορεύει σαν τόπι. Το παρελθόν και το μέλλον, όσο μια ραφή που δένει το δέρμα της μπάλας. Μπήκε γκολ, αλλά ποιος νοιάζεται για τον σκόρερ, το δίχτυ πάντοτε νομοτελειακό: έχει με το μέρος του το βλέμμα.
Όσον αφορά στη ραφή μάλλον για ξέφτια μιλάμε,συμφωνώ πάντως με τη διαδρομή του βλέμματος-με μια ένσταση.Τα γκολ μπήκαν,το κοράκι σφύριξε και οι προβολείς έσβησαν πάνω από τις άδειες πλέον κερκίδες.
Τα δίχτυα έμειναν να ανεμίζουν στις συνεχείς επαναλήψεις των τηλεοπτικών στιγμιοτύπων.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home